انتخابات نهمین دوره ریاست جمهوری

قبلا ( آن اوائل) در مورد لزوم مشروع بودن روشها در راه رسیدن به اهداف صحبت کردیم. واقعا هم،عجب

معیاری است. واقعیت این است که عموم جامعه،از روی شعارهای افراد و جریانها، چندان نمی تواند

صلاحیت و شایستگی آنها را برای احراز مسئولیت تشخیص دهد*. علتش این است که معمولا شعارها بر

اساس مد خواسته ها و نیازهای جامعه تنظیم میشود و جامعه را اغوا گرانه فریب میدهد. اما آنجایی که

پای روشها و فرایندهای دستیابی به آن آرمانها پیش میآید به خوبی میتوان غلیان نفسانیت برای گول

مالیدن بر سر جامعه جهت ارضای چند روزه حب مقام را مشاهده کرد.

می بینی طرف خودش یا دور و بری هایش متخصص خفه کردن صداهای غیر همسو هستند. شعار

میدهد که عدالت را محقق خواهد کرد، ازرشها را حاکم خواهد کرد، ولی از همین حالا برای جمع کردن

رای های سرگردان مشغول دادن وعده های مفت و الکی و بعضا ضد ارزش به گروههای مختلف است. بنا

است شایسته سالاری را پیگیری کند اما از همین الان پستها و مدیریتهای دولتش بین مسئولین

ستادهای انتخاباتیش تقسیم شده است. خلاصه عجیب مهلکه با حالی است این معرکه انتخابات. فقط

یک چشم بینا میخواهد و یک دل بیخیال که بنشیند و صبح و شب اخبار انتخابات را بخواند و بخندد، ولی

حیف ...حیف از سرمایه اعتماد مردم که به تاراج میرود.

میگویند عبدالرحمان پسر عوف رو به امیرالمومنین (علیه السلام) کرد و گفت با تو بیعت میکنم بر اساس

سنت رسول خدا و سیره شیخین (ابوبکر و عمر)

امیرالمومنین (علیه السلام) فرمودند: نه من بیعت میکنم بر اساس سنت رسول خدا و اجتهاد خودم.

پسر عوف از امام (علیه السلام) منصرف شده و بر همین شرط با عثمان بیعت کرد و عثمان پذیرفت.

امیرالمومنین (علیه السلام) حاضر نشد به خاطر ریاست بر مردم ذره ای از معیارهای عالی خویش

منحرف گردد واین رمز روشن ماندن راه ستوده او برای هدایت همه عالمیان است و امروز به راحتی

شعارهای نفس پسند و عقل پسند را علم خویش میکنند آنچنانکه گویی از همان روز اول اینکاره بوده اند

و به آسانی هر چه تمامتر هرگاه که لازم بدانند آنها را زیر پا می نهد و هیچ شرمی نیز در وجودشان زائیده

نمیشود.